Pjesa Tretë
Kreu IV
Kreu IV
S’kaloi shumë kohë dhe Leoni filloi të mbahej mbi shokët, i shmangej
shoqërisë me ta, dhe i la krejt pas dore dosjet.
Letrat e saj i priste, i lexonte dhe i rilexonte. I shkruante asaj. E sillte atë
ndër mend me gjithë ofshin e epsheve dhe kujtimeve të tij. Në vend që dëshira
për ta parë sërish t’i zbehej, meqë e kishte
larg, i shtohej më keq, aq sa një të
shtunë në mëngjes iku nga zyra.
Kur nga maja e kodrës shqoi në luginë kambanën e kishës me flamurin e
saj prej llamarine që vërtitej nga era, ndjeu atë lloj kënaqësie të përzier me
fryrje ngadhënjyese dhe me përmallim egoist që duhet të shijojnë edhe
milionerët kur vijnë të vizitojnë fshatin e tyre.
U soll vërdallë shtëpisë së saj. Në kuzhinë ndriçonte një dritë. Përgjoi se
mos i zinin sytë hijen e saj mbrapa perdeve. Nuk u duk asgjë.
Teto Lëfransuai kur e pa, lëshoi gjithë ato britma habie, dhe iu duk “i
rritur dhe i holluar”, ndërsa, Artemizës, përkundrazi iu duk “i shëndoshur dhe i
nxirë”.
Darkë hëngri në sallën e vogël si dikur, por këtë radhë vetëm, pa
tagrambledhësin; në të vërtetë Bineu, i lodhur më në fund së prituri
Dallëndyshen, kishte vendosur njëherë e përgjithmonë ta hante darkën një orë
më herët, dhe, tani, shtrohej në tryezë në orën pesë fiks dhe, megjithatë, në
shumicën e rasteve vazhdonte të thoshte se karakatina vinte me vonesë.
Më në fund Leoni vendosi; shkoi e trokiti në derën e shtëpisë së mjekut.
Zonja ndodhej në dhomën e saj dhe zbriti pas një çerek ore. Zotëria u duk
shumë i gëzuar që e shihte atë përsëri; mirëpo gjithë mbrëmjen s’luajti vendit,
bile as të nesërmen gjithë ditën e ditës.
Vetëm për vetëm, ai e takoi në mbrëmje, shumë vonë, mbrapa kopshtit, në
rrugicë; - po në rrugicë, ashtu siç bënte ajo dhe me atë tjetrin! Binte shi me
suferinë dhe ata bisedonin nën një çadër, në dritën e vetëtimave.
E kishin shumë të vështirë të ndaheshin nga njëri-tjetri.
- Më mirë të vdes! – i thoshte Ema.
Ajo përdridhej në krahun e tij, duke qarë.
- Mirupafshim!... mirupafshim!... kur do të të shoh përsëri?
U kthyen të dy mbrapsht që të putheshin edhe një herë; dhe pikërisht në
këtë rrethanë ai i premtoi se së shpejti do të gjente vazhdimisht rastin, duke
bërë ç’është e mundur, që të shiheshin lirisht, të paktën një herë në javë. Ema
nuk e vinte në dyshim. Bile ishte gjithë shpresa. Priste t’i vinin edhe para.
Kështu, ajo bleu për dhomën e saj një palë perde të verdha me vija të
gjera, që ia kishte lavdëruar zoti Lërë për lirësinë; kishte dëshirë të blinte edhe
një qilim, dhe Lërëi, si i tha “që s’bëhej kiameti për një qilim” mori përsipër,
gjithë mirësjellje, që t’ia gjente. Ajo s’bënte dot më pa shërbimet e tij. Çonte
dhe e thërriste njëzet herë në ditë, dhe ai i linte në vend punët e tij, pa bërë zë.
Po kështu s’e merrte njeri me mend se pse teto Roleja hante tek ajo drekë ditë
për ditë dhe i shkonte për vizitë fill vetëm.
Pikërisht në atë kohë, domethënë nga fillimi i dimrit, u duk që asaj i lindi
një dëshirë e zjarrtë për muzikë.
Një mbrëmje kur Sharli po e dëgjonte, ajo i ra me pahir katër herë rresht
të njëjtës pjesë, dhe të katërta herët, i hipi inati me veten, ndërsa ai, pa vënë re
ndonjë ndryshim, bërtiste:
- Të lumtë!... shumë mirë!... S’ke pse ta ndërpresësh! Jepi, vazhdo!
- Jo! jo! Kjo është e tmerrshme! Më kanë zënë gishtërinjtë ndryshk.
Të nesërmen, ai iu lut t’i luante edhe ndonjë pjesë tjetër.
- Prishur mos qoftë, sa për të bërë ty qejfin!
Dhe vetë Sharli e pranoi që kishte pësuar njëfarë rënie në krahasim me
përpara. Ajo u binte notave gabim, ngatërronte kohët; pastaj, si u ndal në çast, i
tha:
- Ah! Kam marrë fund! Kam nevojë për disa mësime, mirëpo...
Ajo kafshoi buzët dhe shtoi:
- Njëzet franga ora, është shumë shtrenjtë!
- Po, vërtet..., është ca..., - i tha Sharli duke u zgërdhirë si budalla. –
Sidoqoftë, ma do mendja se ndofta mund të gjejmë më lirë, sepse ka artistë pa
emër, që ia vlejnë më tepër se ata që janë në zë.
- Po hajde m’i gjej se! – i tha Ema.
Të nesërmen, kur u kthye në shtëpi, ai i hodhi një vështrim plot dhelpëri
dhe më në fund s’iu durua dot pa i thënë:
- Sa kokëfortë tregohesh nganjëherë! Isha në Barfësher sot! Dhe ja! Zonja
Liezhar më siguroi se tri vajzat e saj, që janë në manastirin Mëshira, marrin
mësime me pesëdhjetë groshë orën, dhe nga një mjeshtre e përmendur, pale!
Ajo ngriti supet dhe nuk e hapi më veglën e saj muzikore.
Mirëpo kur i kalonte pranë (në rast se Bovariu ndodhej aty), ajo
psherëtinte:
- Ah! Pianoja ime e shkretë!
Dhe kur i vinte njeri, nuk rrinte pa i thënë se e kishte lënë fare muzikën
dhe se tani s’i hynte dot më, për arsye madhore. Atëherë njerëzit i qanin hallin.
Ishte me të vërtetë për të ardhur keq për të që kishte gjithë atë talent! I folën
bile dhe Bovariu. E bënin me turp, dhe sidomos farmacisti, që i tha:
- Gabim e keni! Kurrë s’duhen lënë djerrë prirjet që të jep natyra. Pastaj,
pa mendoni njëherë, i dashur, se po e futët zonjën të studiojë, më vonë keni për
të kursyer shpenzimet për përgatitjen muzikore të fëmijës suaj! Mua më duket
se nënat duhet t’i mësojnë vetë fëmijët e tyre. Është ideja e Rusoit kjo, ndofta
pak si tepër e re, por ama do të vijë koha dhe do të ngadhmojë, jam i sigurt,
njëlloj si të ushqyerit e foshnjës me qumështin e nënës dhe vaksinimi.
Kështu pra, Sharli ia zuri në gojë dhe njëherë çështjen e pianos. Ema iu
përgjigj vrazhdë se do të qe më mirë që ta shisnin. Të ndahej prej kësaj pianoje
të shkretë që i kishte dhënë gjithë ato kënaqësi në sqimën e saj, ishte për zonjën
Bovari si vetëvrasje e papërcaktuar e një pjese të vetes së saj.
- Po të duash..., - i thoshte ai, - ndonjë mësim, herë pas here, ma do
mendja se, në fund të fundit nuk do të na kushtojë aq sa të rrënohemi keq.
- Mirëpo mësimet – ia kthente ajo, - po s’u ndoqën rregullisht, s’ke ç’i do.
Ja pra si ia arriti ajo të merrte leje nga i shoqi për të shkuar në qytet, një
herë në javë, të takonte dashnorin e saj. Bile pas një muaji flitej se ajo kishte
bërë përparime të mëdha.
