Pjesa TretëKreu III
Ishin tri ditë të mbushura plot e përplot, të mrekullueshme, të shkëlqyera,
një muaj mjalti i vërtetë.
Ndenjën në Hotel Bulonja, në port. Dhe jetonin aty, me grila të ulura me
dyer të mbyllura, me lule përdhe dhe me shurupe me akull, që ua sillnin që në
mëngjes.
Rreth mbrëmjes, merrnin një barkë të mbuluar dhe shkonin hanin darkë
në një ishull.
Ata zbrisnin midis barkave të lidhura me ballamarë, kavot e gjata e të
përkulura të të cilave ciknin paksa pjesën e sipërme të barkës së tyre.
Dalëngadalë fashiteshin gjithë zhurmat e qytetit, si rrakezhdraket e
karrocave, gumëzhitja e zërave, hamullitjet e qenve mbi kuvertat e anijeve. Ajo
hiqte kapelën dhe dilnin të dy në ishullin e tyre.
Zinin vend në sallën e ulët të një mejhaneje që kishte varur në derë rrjeta
të zeza. Hanin salmon të fërguar, krem dhe qershi. Shtriheshin në bar,
putheshin mënjanë nën plepa; dhe qejfi ua kishte të jetonin përgjithmonë, si dy
Robinsonë, në këtë vend të vogël që u dukej, në lumturim e sipër, më i
mrekullueshmi në rruzullin tokësor. S’ishte hera e parë që shihnin pemë, qiell
të kaltër, bar të njomë, që dëgjonin gurgullimën e ujit dhe flladin që frynte në
gjethnajë; mirëpo me siguri, kurrë ndonjëherë nuk i kishin soditur të gjitha
këto, sikur të mos kishte ekzistuar natyra më përpara, ose sikur të kishte filluar
të bëhej e bukur vetëm qysh nga nginja e epsheve të tyre.
Kur binte nata, ata ktheheshin. Barka kalonte bregut të ishujve. Ata rrinin
që të dy në fund, të fshehur në errësirë, në heshtje të plotë. Rremat katrore
kërcisnin mes unazave të hekurta; dhe e thyenin qetësinë si ndonjë rënie ritmike
metronomi, ndërkohë që nga mbrapa maja e timonit që hiqej zvarrë nuk e
pushonte pllaquritjen e lehtë dhe të ëmbël në ujë.
Një herë doli hëna; dhe ata nuk e humbën rastin për të thurur fjalë të
bukura duke thënë se ai trup qiellor u dukej melankolik dhe plot poezi; bile ajo
nisi të këndonte:
Një mbrëmje, a të kujtohet? ne lundronim, etj.
Zëri i saj i harmonishëm dhe i dobët shuhej nëpër valë, dhe era i merrte
me vete dridhjet zanore që Leoni i dëgjonte tek kalonin, si përplasje krahësh
rreth tij.
Ajo i rrinte përballë, mbështetur në një nga çatmat ndarëse të barkës, ku
drita e hënës hynte nëpërmjet njërit prej kanateve të hapura. Fustani i zi, palat e
të cilit vinin duke u zgjeruar në trajtë freskoreje, e tregonte më të hollë dhe më
të gjatë. Kokën e mbante ngritur, duart të lidhura, dhe sytë lart nga qielli.
Nganjëherë hija e shelgjeve e fshihte të tërën, pastaj dukej papritmas përsëri, si
ndonjë vegim, në dritën e hënës.
Leoni, ulur përdhe pranë saj, ndeshi nën dorë një shirit mëndafshi të kuq.
Varkëtari e vërejti mirë e mirë dhe më në fund tha:
- Ah! Duhet ta kenë lënë ata që shëtita një ditë më parë. Ishin një dorë e
mirë shakatarësh, zotërinj e zonja, që erdhën këtu me ëmbëlsira, me shampanjë,
me bori të vogla, me dreq e shejtan! Pale njëri, një shtatlartë dhe i bukur, me ca
mustaqe të vogla sa i lezetshëm që ishte! Të gjithë i thoshin: “Hajde, tani na
trego ndonjë gjë..., Adolf...; Dodolf...” më duket.
Asaj i hipi një dridhmë.
- Mos je pa qejf? – e pyeti Leoni duke iu afruar.
- Oh! S’kam gjë. Me siguri e ka fajin ajri i freskët i natës.
- ... dhe që s’duhet t’i ecte keq dhe me femrat, - shtoi me ngadalë
lundërtari plak, duke kujtuar se po i thoshte ndonjë gjë të hijshme të panjohurit.
Pastaj, si pështyu duart, i rroku rremat përsëri.
Por ja që duhej të ndaheshin! Përshëndetjet ishin të trishtueshme. Letrat ai
duhej t’i dërgonte te teto Roleja dhe udhëzimet që i dha ajo për zarfin e dyfishtë
ishin aq të përpikta saqë ai ngeli pa mend fare nga dinakëria e saj në dashuri.
- Kështu pra, ti thua se gjithçka është në rregull? – i tha ajo kur u puthën
për herë të fundit.
- Po, sigurisht! Po pse vallë, - mendoi ai me vete më pas, kur po kthehej
vetëm nëpër rrugë, - t’i japi gjithë atë rëndësi kësaj prokure?
